XII MARATÓN DE OPORTO 2015

XII MARATÓN DE OPORTO 2015

El 8 de Noviembre se celebró la 12ª edición de la maratón de Oporto. El Club Atletismo Porriño tuvo varios representantes. En la maratón Irene Sobreira, con un tiempo de 4h 4´ y un puesto de 2090; Nacho Louriño 4h 28´con un tiempo de 4h 28´ y un puesto de 3144; Jesús Amieiro, con un tiempo de 5h 3´ y un puesto de 4069. En la family race de 15km participaron Ángel Álvarez, María Martínez, Manuel Castro y Sandra Sobreira.

Parte da representación Xesús, José Angel,Irene e Sandra
Parte da representación Xesús, José Angel,Irene e Sandra

Enhorabuena a todos por acabar a pesar de las altas temperaturas, sobre todo a los maratonianos/as!!

En este tipo de pruebas nos solemos preguntar qué pasa por la cabeza de estas personas que corren durante tanto tiempo, o simplemente cómo viven esta experiencia, que se siente al estar metido en la prueba en cada kilómetro y cómo se vive el antes y el después de la carrera. Algunos de estos valientes nos dejan a continuación un resumen de sus diferentes puntos de vista, de su experiencia.

Irene (Maratón)

“Esta es mi segunda maratón, primera internacional jajaja. Mi experiencia ha sido positiva.

Nuestra aventura empezó el día anterior en compañía de Ángel, Jesús y Sandra, una vez llegamos a Oporto encontramos al resto de integrantes del club, María, Manu y Nacho. Ángel, María, Manu y Sandra correrían una carrera que se celebraba a la par de la maratón, de 15km, mientras que Nacho, Jesús y yo nos enfrentaríamos al reto de larga distancia. El primer día aprovechamos para visitar la ciudad de Oporto, me encantó, nunca había estado.

Bueno, comienza la mañana, no he dormido nada y ya tengo que ponerme la ropa de correr y comer algo. Me levanto muy nerviosa (como siempre que tengo carrera jajaj), sin saber qué va a pasar, ¿la acabaré? ¿no la acabaré?… El día está muy bonito, soleado, pero hace demasiado calor para ser las 8:00 am… Nos dirigimos caminando hasta el Parque da Cidade de Oporto, donde a las 9 se dará la salida.

Son las 9:00 am y estamos a 25 grados, ya en el tajo, dan la salida. Salgo con Jesús y nos deseamos suerte. Los primeros kilómetros pasan lentos, demasiada gente. En el kilómetro 15 abandonamos Matosinhos y nos dirigimos a Oporto por un circuito con unos paisajes muy bonitos cercanos al río.
Hace mucho calor (30º) y hay demasiados adoquines, tengo los pies como dormidos… Pero sigo igual, ya que estoy aquí tendré que acabarla, no vine a Oporto para nada.

Quedan 6km, no veo el muro, eso debe de ser bueno. Ya no queda nada, ya está hecho. Eso si, me queman los pies, es una sensación extraña, no sé cómo van pero supongo que bien, que lo van a conseguir. El tiempo va pasando, me sonrío y pienso: ya está hecha, bien!

Efectivamente, quedó hecha. Si me preguntan que qué me llevo, pues diré que mucha alegría, otra experiencia que sumar a la vida y un nuevo logro conseguido.

Enhorabuena a todos mis compañeros, Ángel, María, Manu, Sandra, Jesús y Nacho por haber acabado y gracias por haberme acompañado en esta experiencia. Gracias a Rocio y Marcos por ir a Oporto para animarnos y sacar fotos, son detalles que recuerdas en los últimos 6km.”

María (Family Race)

Manuel Castro
Manuel Castro

“Oporto fue una forma distinta de ver una carrera, ya que salíamos detrás de los de la maratón y podíamos apreciar las caras y las emociones de todos a medida que los adelantábamos. Creo que es una carrera que hay tomársela de otra manera, no en plan competición. Disfruté mucho viendo a amigos/as y compañeros/as.
Destacar que el calor la hizo muy dura.”

Jesús (Maratón)

Xesús Amieiro
Xesús Amieiro

“Afrontaba o meu terceiro maratón con moitas ganas, tratando de baixar das catro horas.
Situeime na saída con Irene entre os globos de 3:45 e 4:00 horas. A idea era tirar os dous xuntos ata a media maratón e logo cada un seguiría en función do que nos dera o corpo. Pero a partir do km 11 o corpo non me ía, demasiada calor, e díxenlle a Irene que tirara, que levaba malas sensacións.
No km 14 xa estaba pensando en abandoar, porque as sensacións eran moi malas e quedaba demasiada carreira. Pero xa postos en Porto pois decidín tirar para adiante ata que o corpo non dera máis.
Ata o medio maratón fun como puiden, con moitísima calor. Tras pasar a Vila Nova da Gaia pola fermosa ponte de Luis I a situación mellorou, sobre todo por correr con sombra, anque os adoquíns desa zona rebentan as pernas.
De volta a Porto, tras volver a cruzar a ponte, no km 31, as malas sensacións volveron, debido ao sol que caía a plomo nesa zona. Pero xa quedaba pouco e acabei como puiden.
En resumo, un maratón para olvidar pero para mellorar o ano que vén.”

Crónica: Sandra Sobreira

Fotografías: De todo un poco.

Share this post