Author Archives: Atletismo Porriño

XII EDICIÓN XÓVENES ATLETAS

CRÓNICA XII EDICIÓN XÓVENES ATLETAS 2018
07:30 da mañá do domingo 13 de maio de 2018. É de noite, vai frío, chuvisca os poucos, hai sono…Nada é impedimento pra que o bo humor domine nos preparativos, montaxe, organización do evento. Un exército de voluntarios se pon as ordes da directiva do clube Atletismo Porriño.
Dende ben cedo comezan a tomar vida as ruas do Porriño polas que vai trascorrer a prova.
Todo controlado pola Policia Local e Protección Civil. Lóxico se facemos un repaso das facianas do personal o mando, un ollos de soldador, outro ceño fruncido. A verdade que a min tampouco me ofrecían moita confianza. Un feixe de xente uniformada con petos fosforitos, parecía unha chirigota de Cadiz, todos pola rúa coma se estiveran de esmorga…
Iso non era o peor, un dos que levaba a voz cantante ia con sombreiro e non o puña cando orballaba ou polo frío,(noutras ocasións cas mesmas condicións meteorolóxicas non o teño visto con el), ese sombreiro se facía ver a hora de dar ordes ou cando o galiñeiro se desmadraba. Sombreiro igual símbolo de rango. ¡CAPITÁN, MI CAPITÁN! (ref. ”El club de los poetas muertos”). Un espectáculo. Menos mal que estaban as forzas e corpos do estado pra garantir a seguridade…
Toda a maquinaria engraxada pra que os verdadeiros protagonistas disfrutaran dunha xornada deportiva.
As 10:45 comezaron as probas ca categoría cadete nun circuito urbán totalmente plano, no que os atletas darían un xiro ou dous dependendo da distancia de cada categoría. Rúa mollada que ocasionou algún que outro esvarón con caida incorporada pero sen golpe de importancia.
As 12:45 aproximadamente finalizan as probas ca categorías pitufos. Coma sempre das que máis berros de emoción despertan.
Finaliza o evento ca entrega de trofeos. Grandes resultados para os atletas do noso clube. Moito podium e moito trofeo. Non farei reseña de ningún en concreto xa que todos o fixeron estupendamente e disfrutaron dunha mañá de domingo deportiva cos seus compis, deporte, xogo, amizade…


A mención especial desta crónica é para tódalas nais que fan posible que se realicen eventos deste tipo. Tanto na parte organizativa do mesmo, como na de educar e inculcar @s su@s fill@s nunha vida sá e na práctica deportiva. O mesmo tempo que empregan o seu tempo en achegalos a estas festas do deporte.
Noraboa a todas elas e a tódol@s protagonistas: Oscar, Alex, Olalla, Carlos, Xián, Diego, Pablo Bacelo, Oscar, Noa, Lucía, María, Nico, Rodri, Pablo Mirás, Laureano, Laura, Alba, Uxía, Candela, Elena, Sabela, Adele, Sara, Xabier, Tomás, Mauro, Gorka, Elisa, Nerea, Leire, Hugo, Bruno, Alexandre, Mateo, Adrián

Crónica: Damian

Fotografía: Patricia

CRÓNICA DUATLÓN ESCOLAR DE NIGRÁN 2018

Mañá do domingo 15 de abril de 2018, agardábamos choiva en Nigrán, o tempo nos deu unha mañá apacible con respecto a auga. Pola contra por momentos se levantaba un vento moi frío.
Gran día pra atoparse c@s nov@s amig@s tralo campamento de tri, apertas e ledicia o reencontrarse. Gran día pra comprobar a boa sintonía entre os clubes Atletismo Porriño e Atletismo Tui, equipazo.
Fantástico lugar para a práctica do duatlón, praia América. Treito a pé totalmente plano igual o circuito de bicicleta. Agás unha parte, uns 200 mtrs con pendiente que primeiro tomaban en sentido ascendente e logo descendente cunha rotonda o final da baixada pra poñer en valor a habilidade e a técnica na bici.
As 10:30 da comezo a proba pre-benxamín donde Tomás realiza un primeiro sector a pé fabuloso, un sector en bici espectacular no que se recuperou dun pequeno erro de orientación/organización o collela bicicleta e un último sector a pé afianzando a sua primeira posición, gran victoria.


Esta deu paso @s benxamíns, na que participaron: Iria que fixo bos sectores a pé pero frouxeou na bici, con práctica todo se soluciona. Pola banda masculina interviron Laureano que sufriu moitísimo no último sector e se quedou sen facer un ”pra”??? na bici… E Xabier, primero sector a pé moi discreto, primeira transición na que o puideron descalificar, descolgou a bici antes de poñelo casco, nervos, cansancio, falta de práctica, perdeu moito tempo. O compensou cun excelente sector de bicicleta chegando a transición pra encaralo último sector na loita polo terceiro posto. Boa transición e mellor último sector a pé, como lle recoñeceu o seu entrenador. Meritorio terceira posición moi lonxe dos primeiros.


@s infatiles Laura, Noa, Paula, Sabela, Carlos, Nico e Diego foron o grupo máis nutrido de tódalas nosas categorías. Moita emoción ofrecida por el@s. Non todo está perdido si non se fai un gran primeiro sector, a bici pode dar folgos coma no caso de Carlos, que demostrou que en 6 km se pode recuperar moito treito. Pola contra miramos como Sabela sufríu nesta parte. Moi constante Laura que acadou a medalla de bronce.

Noa, Pula e Sabela acadaron o quinto, sexto e séptimo posto conseguindo así o primeiro posto por equipos. Grande carreira masculina a que nos brindaron Nico e Diego, o primeiro indo en cabeza gran parte da carreira rematando segundo e Diego que afianzou o terceiro posto vendo de lonxe os dous primeiros e o cuarto clasificado. Con Carlos octavo conseguiron igual cas féminas o primeiro posto por equipos.


Por último Lucía, Pedro e Chiki, este último facendo excepcionais sectores a pé pero con moita falla de bicicleta, igual lle pasou a Lucía e Pedro. Hai que rodar máis. Finalizaron sexta, octavo e sexto respectivamente.
Bravo a todolos MINITRILEIROS.

Crónica: Damián

Fotografía: Patricia

CROSS COUTADA BEADE

”Estamos no ano 50 a.c., toda a Galia está ocupada polos romanos…, ¿Toda?, ¡Non!. Unha pequena aldea poboada por irreductibles galos resiste todavía e sempre o invasor.” (Bibliografía; Astérix)
Estamos nun domingo de abril, toda a comarca de Vigo está ocupada por competicións deportivas de distinta índole, chove a mares, ninguén sae da casa…¿Ninguén?, ¡Non! Un grupo de irreductibles atletas resiste todavía e sempre os madrugóns e as inclemencias meteorolóxicas.
O XLII Cuadraxésimo segundo cros escolar Coutada Beade non se ia resistir os feros atletas.
Os irreductibles foron AstroNoax, AMariax, FalbaUxía, KaraSabela, Laureanix, Xabierix e Abelux. Tamén coñecidos como Noa, María, Uxía, Sabela, Laureano, Xabier e Abel.
Mix de coliseo(circuito), alternando asfalto, terra, barro e cemento. Varias caidas na lama na categoría benxamín na que se víu involucrado Xabier. Todos chegaron con lama até o cú. Algún nocelo magoado dalgún participante…
Moito mérito pra o máis pequeno da expedición na sua primeira carreira, Abel deu cabo dos seus 1000 mtrs.
Bravo a todos por participar e afrontalo día cun sorriso. Todos levaron premio, todos disfrutaron e a uns máis ca outros moralmente lles viu estupendo. A quen non lle gusta ter recompensa?.
Non podía rematar sen rememorar a anécdota do día. Alevín masculino, nos adiantamos 200 mtrs da saida Xabier e máis eu, duas curvas enlazadas cun pouquiño de pendiente en sentido descendente. Xa se sinten chegar, Laureano encabeza o pelotón cus metros de ventaxa, comeza a curva en baixada, abre os brazos e ca velocidade que levaba e o vento dándolle na faciana (parecía Leonardo di Caprio en Titanic) berra : ¡SOY EL P… AMO!!!, nos miramos Xabier e eu, lle dixen, foi a emoción, seguro que quería dicir !SOY EL AMO DEL MUNDO!!! Risas e máis risas. Un artista.
Non sabedes o que vos perdedes, diversión garantizada.

Noa Burgos no podium

Crónica: Damián

Cross San Miguel de Oia 2018

Domingo 18 Febreiro.
Mañá un pouco fría pero soportable grazas o sol que xa ia quecendo dende ben cedo. Unha nutrida orda de intrépidos guerreiros…, para ser máis exactos 20 xoves atletas do clube Atletismo Porriño, se dispuñan a disfrutar do 41º trofeo de campo a través San Miguel de Oia. Coma sempre espectacular percorrido, un pouco duro segundo os entendidos.
Inaugura a competición de integrantes do noso clube Anxo Lorenzo Bautista tan ledo coma sempre. Un gustazo velo disfrutar percorrendo os seus 3.700 mtrs. Vaia catro cheerleaders que tiña…, o perseguían por todo o circuito dándolle folgos.
Lle siguen as sub 14 femininas pra facer 1575 mtrs., Lucía Ramírez Fernandez, María Mariño Pardo que nos amosou de novo o comunmente e coñecido “síndrome de María” e Noa Burgos Argibay que acadou un quinto posto que a facía merecedora dun trofeo.


Entran en acción a parella formada por Xián Martinez Ferreira e polo noso super informado Carlos Bautista Bugarín. 8:48” e 8:35” respectivamente para os 2100 mtrs. A Xián lle custou poñerse a quecer e a Carlos se lle viu un pouco canso durante a carreira.
Féminas sub12, 1075 mtrs., a categoría con máis participantes e creo que tamén a máis emocionante. Elena Rey Martinez, Sabela Guisande Vieito e Uxía Bautista Estévez fixeron a guerra pola sua banda chegando as tres a vez a meta e acadando 4:30”, 4:31” e 4:31” respectivamente. Ainda que facendo unha moi boa carreira Alba Riveira Iglesias se quedou un pouco descolgada da cabeza de carreira acadando a séptima posición cun tempo de 4:17”. Descolgada polo ritmo infernal que impuxo Laura Ramirez Fernandez dende o inicio e levando o peso da carreira ata os últimos metros. Carreirón, demostración de forza, non lle chegou o pinga de gasolina que deixou para o final.

Gran segundo posto cun tempo de 3:56”.
Laureano Mariño Pardo e Xián Lorenzo Bautista fan os seus 1575 mtrs. con 6:52” e 7:11” respectivamente.
Chega a quenda pra Elisa Nuñez Martinez, 3:57” pra 700 mtrs., a só 4” so terceiro posto. Da igual, co contenta que estaba…


Sub 10 masculino, a parella de “pajarracos” en acción. 3:47” pra Tomás Bautista Bugarín, sufrindo coma sempre e 4:05” pra Xabier Bautista Estévez que nos deixou unha nova mostra do estrano “síndrome de María” e unha incognita no aire: ¿será contaxioso o “sindrome de María”?

Tómas

Entre tanto chega o verdadeiro espectáculo, a carreira popular, Jose Antonio Burgos Rey, Nacho Louriño Vazquez, Venancio Paramos Perez, Jose Carlos Bautista Davila e Jose Manuel Salguiriño Maceira. Uns craks, mención pra Venancio, un exemplo pra pequenos e medianos.
3700 mtrs. pra David Burgos Argibay e os seus 14:00” e Mouhssine Chiki e os seus 13:01”, fantásticos os dous en especial Chiki, na loita por defender a sua cuarta posición nos últimos 200 mtrs. Espectáculo.


Remata a participación super Jaco Louriño Sastre. Olímpico sprint de 00:25”
Fantástica mañá de emocións en Oia. Gran organización, gran circuito e gran honrra a que nos fixo ca sua presenza o super entrenador Fonsete. Moi profesional cas suas gafas de sol, pra que os seus discípulos non visen os seus ollos feros e punzantes o dalas instruccións, así non se asustarían e non correrían con esa imaxe na sua cabeza. O dito, moi profesional.

Crónica: Damián
Fotografías: Patricia

nada e corre RIBEIRA-RIVEIRA. 2018

Soan os despertadores as 06:30, non é lúns, é domingo e custa levantarse. Aproveitando ata o último minuto na cama, ninguén se quere levantar…
No punto de encontro, as 07:20 se teñen que atopar os feroces trileiros Uxía, Carlos, Tomás e Xabier. Nos queda máis dunha hora de camiño no que un durme e o outro lee.
Chegando o destino nos chama a atención, Ribeira ou Riveira, carteis dun e doutro xeito. Non se deben poñer dacordo pra iso nin pra abrir un bar ou “after” pra tomar un café.
Con caras longas, as nove comeza o quecemento, moito nadador@ pra pouca piscina. Marabunta nas ruas. Despois de poñerse a tono e das correspondentes instruccións do mister de aluguer ,Totó, nervios e emoción comezan a notarse na nosa expedición.

Os nosos trileriños,Carlos,Uxia,Xavier e Tómas

Tomás inaugura a participación en piscina facendo segundo na sua serie, Xabier o imitou e máis tarde acada a mesma posición na sua serie. Competir está ben, pero bailar mentres o fan os demais está mellor. Uns artistas.
Logo dos máis pequerrechos vai Uxía con menos uñas nas máns e o super concentrado Carlos, cada un na sua categoría, igualaron tamén resultado, cada un primeiro na sua serie. Gran recompensa pra Uxía que saiu cun sorriso enorme da auga. Igual pra Carlos que disfruta e se nota.
Hai que mencionar e poñer en valor o esforzo que fan os catro, xa que os competidores teñen un gran nivel na auga.
Pasan as horas, uns quecen, uns teñen frio, outros bailan enriba dunha tarima, entre tanto aparece a fame e chega o momento da carreira.
Tomás sae a todo gas e logra o terceiro posto. Chega a quenda de Xabier que remata a carreira ca cabeza gacha, non quedou satisfeito co resultado. Uxía fixo un bo sprint final e quedou moi satisfeita. Carlos correu moi ben, sabemos que é esixente e quería máis.
Remata a competición, Tomás se queda a sous segundos de subir o podium, Xabier, Uxía e Carlos acadan uns resultados fantásticos. Grandes peque-trileiros.
A fame apreta co que nos diriximos o restaurante “O Portón”, moi recomendado e con franquicias en moitos lugares. Matamos a fame, disfrutamos das vistas da praia de Coroso e o rematar collemos rumbo o fogar.

Cronica: Damian

Fotografía: Patri

Cross Andrés Abanqueiro 2017

Domingo 17 de Nadal de 2017. O parque de Castrelos clarexa baixo o branco da xeada nocturna, un frío que te cagas. E iso que non fomos dos máis madrugadores, arribamos sobre as 10:20.

Nos agardaba o XVII cross Andrés Abanqueiro 2017. Chegabamos a tempo para o comezo das probas.

Darían comezo as 10:30 ca categoría Infantil Feminina na que participou María, auténtico sputnik cunha gran saída, a ver quen a para si mantivese o ritmo os seus 1.615m .

10:45  continua o espectáculo , Carlos, que é de Ponteareas ainda que pareza de Bilbao, (nin pantalón nin camiseta térmica) e Diego que ía máis abrigado, (ande yo caliente, ríase la gente) correron os seus 1.821m.

Tras eles a organización nos deu unha tregua, mentres os cadetes corrían sen interese pola nosa banda, a que aproveitou o super entrenador Fonso, alias “agotador”, que nos honrou ca súa presencia, as últimas indicacións os  seus sempre atentos discípulos.

11:30  Catro alevíns amazonas se dispoñen a dalo todo durante 1.205m. Gran traballo de Nerea adaptándose a competición nas suas primeiras carreiras,  a Sabela e Uxía como son tan amables se ían dando paso unha a outra, “pasa ti, non pasa ti, ti diante por favor, ti jolín” e por último  Elena fixo un carreirón.

11:40 Laureano e Rodrigo se dispuñan a asaltar 1.615m. como alevíns. Laureano comezou con moita forza o que lle serviu pra ter unha boa renda no resto da carreira e acadar un posto máis que meritorio. Rodrigo correu a pesares de ter algunha molestia de última hora, non era o seu día, pero o fixo que é o que importa.

AS 11:55 percorrerían o circuito duro de castrelos, debido a escasa choiva, Leire, Elisa e Naiara. 646 m. de sorrisos , da gusto.

Leire, sempre sorrinte
Naiara facendo unha gran carreira

12:05 sigue facendo frío, non pra Tomás e Xabier, ainda non pararon dende que chegaron. Proba de resistencia pra @s nais e pais, pra eles 646m. Unha cousa queda clara, o dan todo. Entrega total.

Xabier a galope
Tomás coa súa habitual cara de sufrimento

Xa con algo de retraso, pasadas as 12:20 entran en acción Adrián, Humberto e Bruno pra pechar o concurso do clube. 440m que pensabamos que eran lisos. Bruno nos demostrou que non, caeu a rebolos na saida, se levantou, tocouse a cabeza pra comprobar que todo estaba no seu sitio e a seguir. Remata a carreira e mira o seu xeonllo, desta volta leva as dúas mans a cabeza e espeta: ”¡rompí el pantalón!”.

Bruno, repoñendose da súa caída

            Fría e soleada mañá na que os nenos, sufriron, correron, disfrutaron e xogaron na coñecida carreira do “perrito caliente”, pequena recompensa que fai felices a grandes nenos.

O groso do grupo facendo os preparativos para a carreira

 

Crónica: Damián Bautista

Fotos: Patricia Estévez

ÖTILLÖ WORLD SERIES 2017 ENGADIN

Ötillö Swimrun 40km de carrera de alta montaña con 1570 metros de elevación positiva entre la altitud 1800 y 2100, subidas interminables, senderos estrechos y nados en  lagos de hielo azul.
155 equipos de dos, de 27 países diferentes.
Entre ellos nosotros los trileros David Domínguez y Víctor Mouriño.

David Mariño & Victor Mouriño

Con dos disparos de cañones daba comienzo a las  8:00 de la mañana en Maloja la carrera con un  primer sector de carrera a pie de 2.5km para llegar al primer lago, LejCavloc que nos esperaba con 9º, que debido al calentón de la carrera a pie no parecía tan fría.

 

Lago LejCavloc
Lago LejCavloc

Después de este baño nos esperaba una larga ascensión y un descenso muy técnico que nos llevaría al segundo sector de agua, que lo estábamos deseando. Pese al desnivel no podía dejar de mirar el entorno por donde transcurría la carrera, simplemente espectacular.

En los siguientes sectores de agua las distancias iban aumentando y las boyas eran pequeñas, lo qué fue importante la orientación, lo  que  nos favoreció, consiguiendo recuperar  varios puestos en estos sectores. La transición de agua a carrera pie y de pie a nadar para mi lo mas divertido de la modalidad.

ÖTILLÖ ENGADIN – 2017. Foto: IrinaKurmanaeva

Al final 7:00:10 de disfrute por estos paisajes que son de cuento para este tipo de pruebas.  Por mi parte una nueva gran   aventura disfrutada y destacar a David Mariño que se enfrento  por primera vez a una prueba de resistencia y la superó con notable alto.

ÖTILLÖ ENGADIN – 2017. Foto: IrinaKurmanaeva

 

Crónica: Víctor Mouriño

Fotografías: Irina Kurmanaeva

 

 

 

AVIAMAN 2017

 

Un año más los trileros del atletismo Porriño nos dirigimos a Leiro, para mi la primera vez pero con ganas desde hace unos años.
Día nublado perfecto para correr. Poco a poco van llegando los deportistas a recoger los dorsales, calentar y mentalizarse para meterse en el río Avía(no tan fría esta vez).
A las 9:00 se daba la salida, con más de 20 deportistas de nuestro club, 1200m de natación tranquila por la falta de corriente.
Después tocaban los duros 64 km de bici subiendo hasta Xaratos(buenas vistas aunque cuesta disfrutarlas), donde pude ver las moscas de las que hablaba Michi el año pasado…
En este segmento se empieza a perfilar la cabeza de carrera masculina, donde estaban tres de nuestros deportistas, Quique Morán, Moi Leboso y Ramón Troncoso.
Al terminar ésta bici, que te deja las piernas bonitas… 14 km a pie bordeando el río, entorno muy bonito con gente animando a lo largo del circuito.
Finalmente los chicos del club quedaron primeros por equipos, en la absoluta masculina Quique 1º y Moi 3º, María 1ª femenina y premios de sector para Manu en la natación, Moi en la bici y Quique en la carrera a pie.
Gran triatlón con muy buen ambiente.

Crónica: María Martinez

Fotografías: Irene Sobreira

fotos Aviaman 2017

 

Carreira As Agüiñas – Diego Salgueiriño 2016

Hai días nos que a vida che depara sorpresas, e si eres do Atletismo Porriño e o teu adestrador se chama Dani Mouriño, as probabilidades son case do 100%…dispostos a pasar un gran día acudimos a maior parte dos componentes deste gran Clube á celebración da Carreira das Agüiñas, que este ano e despois do parón do 2015 adicabamos o noso queridísimo compañeiro Diego Salgueiriño, que nos deixou para facer series a fume de carozo co seu sorriso permanente por algunha outra dimensión…ainsss, como te facemos de menos amigo!!

Nada mais chegar, se repartiron as labouras de colaboración, e aquí chegou a sorpresa, Michi Speaker!!, ante a falla de José Antonio, o noso Speaker oficial e por decreto irrebatible de Dani Mouriño (como te libraches de facelo ti eh!) adxudicado o micro…debeu ver en min unhas dotes espectaculares de reporteiro, ten moi bo ollo, por iso nunca me elixe para representar ó Clube nas probas por equipos de triatlón…jopetas!

 

michi
Michi desempeñando a súa fantástica labor mentres un grande, Pere, fai entrada en meta

Bueno, ó lío! Todos fomos colaborando no que poidemos, uns organización, outrxs corte de circuito, mini bar, xuices e @s que puideron e lle apeteceu, a correr oh, que é a nosa festa!

Primeiro, comezaron as carreiras dos cativos nas súas distintas categorías, cunha nutrida participación e a visita de varios clubes do contorno cos seus futuriñxs, que maravilla velos espernear e desfrutar polas nosas instalacións…mención especial a un dos nosos “XABI” que estivo dende a primeira carreira agardando o seu turno pegadiño ó arco de saida e meta, a súa categoría era unha das últimas, alí agardou pacientemente e desexoso ata que lle tocou sair…que maneira de bulir, pois si que tiña ganas de correr o cativo!, gañou a sua categoría cun dominio aplastante de principio a fin, nin o mesmísimo Songoku lle podería facer fronte hoxe…bravo, esa é a actitude, ilusión, ganas e diversión.

Na categoría raiña, cun circuito enrevesado e moitas pinceladas de cros, moi  de deseño Mouriñista, partían atletas de moitos clubes amigos e atletas independentes con ganas de pasar unha agradable mañá, entre eles unha nutrida representación do clube da casa.

Ó tratarse de varias voltas, pronto se montou unha serpe de cores que percorría o trazado para ledicia dos afecionados e familias asistentes. Esta é unha das carreiras mais familiares do circuito galego e así nos gusta que sexa!!

 

salgue
Salgue facendo entrada en meta arropado por tódolos compañeiros do club

En categoría femenina, a proba foi dominada con autoridade por Ariana Gonzalez do Atletismo Trega, cun tempo de 26´09”, seguida da nosas atletas Mónica Pena 2ª e Alicia Araujo 3ª.

 

monica
Mónica entrando pletórica en meta
angeles de charlie
Os nosos Anxos de Charlie facendo entrega do premio á súa compañeira

 

 

Na categoría masculina, dominou o gran favorito e xa van unhas cantas edicións, Akka Essaadaui cun tempo de 21´21”, seguido de Oscar Bernardez do Athletics e completando o podio un grande Brais Misa do Atletismo Porriño.

Unha vez  rematada a entrega de trofeos, xs compoñentes do Atletismo Porriño que puderon ou así o desexaron, xunto coas familias desfrutamos da tradicional comida fin de tempada, moito nos justa a parranda , si oh!! que ben o pasamos ano tras ano, de feito moitos corremos todo o ano pa poder asistir a este Magno Evento…que pandilla!! O mellorciño do mundo mundial concentrouse neste Clube e damos gracias para que así siga sendo durante moitos anos!!

Ah!! Parabéns e agradecementos por moreas a todxs xs compañeirxs que traballaron arreo na confección do circuito, así como no resto das tarefas sin as cales non sería posible facer está humilde pero tan entrañable proba.

SODES MOI GRANDES COMPAÑEIRXS!!

Agradecer tamén a tódolos colaboradores que fan que a realización da proba sexa posible:

Protección Civíl do Porriño

XQuatro Espectáculos

Concello do Porriño

Eroski

Froiz

Panadería Erundina

Artesanía Candán

 

Crónica: Un humilde speaker, Michi

Fotos: Doris

 

NORTHWEST TRIMAN 2016

 

Haciendo historia Moran
Haciendo historia Moran

 

Un fin de semana más… Un fin de semana especial
Aprovechando el viernes festivo de San Juan nos desplazamos hasta As Pontes para disputar el North West triman.
Charla técnica, unos regalitos, muchos nervios y un ambiente muy especial en un espacio ideal para este tipo de pruebas.

Moran, Castro,Fernandez y Mouriño
Moran, Castro,Fernandez y Mouriño

Manu en media distancia y Miguel, Víctor y Quique en distancia Ironman.
Las previsión del tiempo era un poco cambiante, algo de viento y lluvia y los 12 grados que había a las 6 de la mañana no presagiaba nada mejor.
A las 7.15 dan la salida para la media distancia en unas condiciones ideales. Agua calmada y buena temperatura. 15 minutos después sale la distancia Ironman.
Una buena salida del agua en mi caso me deja con buen sabor de boca y a partir de ahí tocaba disfrutar con el recorrido de la bici y lo que venía por atrás. Siempre da gusto ser testigo en primer plano de semejante prueba y más si hay compañeros disputando.
En la primera vuelta de bici ya me cruzo con Quique remontando con cara sería, poco después a Victor concentrado y más adelante a Miguel esbozando una sonrisa.
Otra vuelta más y me los vuelvo a cruzar, Quique ya en puestos de cabeza, Victor ya va más sonriente y a Miguel lo adelanto un poco antes de acabar mi vuelta, va muy buen ritmo, casi no lo puedo pasar.

Muy a mi pesar acabo la bici y me pierdo poder seguir la carrera y bajar a correr, pero voy sorprendentemente cómodo y puedo disfrutar de la carrera y de los ánimos de mis grupis que siempre están ahí.
Así que pasa rapidísimo y y entro en meta dignamente con ganas de cambiarme e ir a animar al resto.
Era la primera vez que veía un Ironman y verlo desde dentro era una pasada.
Nos fuimos a ver la transición de la bici a la carrera.
El primero en llegar fue Quique, en segunda posición, pero tal como arrancó a correr no tuvimos duda en que iba a alcanzar al primero, joder si lo cogió…
Al rato llega Victor haciendo una entrada como un señor y sin perder el humor. Nos quedamos un poco preocupados porque Miguel no llegaba, pero luego supimos de sus problemas con la bici, pero cuando lo vimos salir a correr llevaba muy buenas piernas y mejor ritmo.
Ya sólo quedaba seguir disfrutando de la carrera, Quique iba arrasando, en primera posición y con un ritmo imposible de seguir por nadie, en el km 20 salvo desgracia tenía la carrera en la mano.
Victor con muy buena cara y regalando besos, daba gusto verlo pasar. Y Miguel corriendo con muy buena cara.
Carreron de los chicos de Porriño!!!!
Quique gana!!!
Victor hace un tiempazo!!!
Y Miguel acaba pese a los contratiempos!!!

Que mejor manera de ver una prueba así con una organización de 10 y una atención impecable al triatleta.
Casi me dan ganas de hacer uno largo a mi también …. casi!!!!
Por más fines de semana como estos!!!

Crónica: Manu Castro

Fotografias: María Martinez  Fotos